Savremena Istorija

У суботу 12. јуна 2021. одржани су у долини Камничке Бистрице, близу Љубљане, литургија и помен за душе између 3.500 и 6.000 жртава који...

Sala parohijskog doma u Gacku, gdje je u subotu 8 .februara održana   promocija, knjige Milana Nikčevića “Poslije devedesetih” bila je tijesna da primi sve one koji...

Branko M. Jevtić Puč izveden 27.marta 1941. i nesrećni Aprilskom rat koji je posle toga čina usledio godinama su aktuelne ali i nekako nedorečene teme. Pristupi i tumačenja tih događaja su različiti, od veličanja slobodarskog duha srpskog naroda pa do osude kojom se izvođenje puča doživljava kao najveća nacionalna nesreća. Neki istraživači i istoričari puč i odbijanje pakta sa silama osovine doživljavaju kao samoubilački, iracionalni čin u duhu kosovskog mita. Drugi pak smatraju da su zaverenici bili plaćeni i podstaknuti od strane britanske obaveštajne službe koja je, nesporno, u tom trenutku imala ogroman interes da puč uspe. Većina istoričara ipak se jedinstveno slaže da je 27.mart bio zaista junački akt celokupnog srpskog naroda. Dali bi došlo do rata da nije izvršen puč do danas je ostalo u zoni istorijskih špekulacija i subjektivnih stavova istoričara. Istorijska nauka ne trpi tumačenje događaja metodom ,,šta bi bilo kada bi bilo,, nego se bavi uzrocima, samim događajem i proisteklim posledicama. Istina je da 27.mart nije bio delo samo dvojice vazduhoplovnih generala i zavereničke grupe nego delo celokupnog srpskog naroda. To dokazuje istovremeno, spontano i masovno okupljanje naroda na tek objavljenu vest o izvedenom puču. Učešće ogromne većine oficira u puču nije bio niti je mogao biti u tako kratkom vremenu uzrokovan zavreničkim aktivnostima. Nije se tu radilo o pukom izvršenju zadatka nego o ličnom stavu. Svaki oficir je u zavereničkoj noći radio isključivo po svojoj savesti i ličnom patriotskom osećanju. Jednostavno za sve pravdoljubive i nacionalno jasno profilisane oficire nije dolazilo u obzir da se ne stane na branik Otadžbine i slobode bez obzira na male izglede u pobedu. Jedino srpski narod nije pristao na pakt i učestvovanje u fašističkom bezumlju koje je zahvatilo celu Evropu.

Pre 78 godina u Marseju, u Francuskoj, ubijen je srpski kralj Aleksandar Prvi Karađorđević. Kralj Aleksandar Prvi Karađorđević ubijen je prilikom državne posjete Francuskoj, u koju je otputovao da bi učvrstio odbrambeni savez protiv nacističke Njemačke. Zajedno sa njim 9. oktobra 1934. godine ubijen je i francuski ministar inostranih poslova Luj Bartu, dok je atentator, Vladimir Georgijev Kerin, zvani Vlado Černozemski, pogođen sa više metaka u tijelo, isječen udarcima sablje i linčovan od gnijevne mase. Prava verzija tragične sudbine kralja Aleksandra, koji je bio stub jedinstvene države južnih Slovena i novog evropskog poretka na jugoistoku Evrope, ostala je nerazjašnjena.