savremenaistorija

Opunomoćenici Vrhovne komande bivše jugoslovenske vlade, šef diplomatije u svrgnutoj namesničkoj vladi Aleksandar Cincar-Marković i general Radivoje Janković, potpisali su u 17. aprila 1941. godine, u zgradi čehoslovačkog poslanstva u Beogradu, Sporazum ( odredbe) o primirju, koji je u suštini predstavljao akt o bezuslovnoj kapitulaciji vojske Kraljevine Jugoslavije. Sa nemačke strane potpisnik ovog sporazuma bio je general pukovnik Maksimilijan fon Vajks, komandant 2. nemačke armije prilikom napada na Jugoslaviju, koji je 12. aprila sa nemačkim trupama pobedonosno ušao Beograd.

Anglo-američke vazdušne snage su tokom Drugog svetskog rata 1944. jedanaest puta bombardovale Beograd. Beograd je bio meta tri puta u aprilu, dva puta u maju, po jednom u junu i julu i četiri puta u septembru 1944 Najveće razaranje i žrtve zabeležene su tokom aprilskog bombardovanja 16. i 17. aprila 1944. godine, što se poklopilo sa prvim i drugim danom pravoslavnog Uskrsa te godine. Gotovo je sigurno da je Beograd u tim napadima iz vazduha pretrpeo više materijalne štete i ljudskih žrtava nego u napadu njemačke avijacije 6. aprila 1941. što su potvrdile procene i nalazi ambasade SAD u Beogradu neposredno po završetku Drugog svetskog rata.

U reakcijama na nedavni nastavak procesa preispitivanja sudskog procesa komunističkih vlasti protiv generala Dragoljuba Draže Mihailovića na istom poslu žestokog osporavanja, koristeći gotovo istu terminologiju, našli su se čelnici današnje etnički očišćene Hrvatske, izvestilac Evropskog parlamenta za Srbiju Jelko Kacin, SUBNOR, vojvođanski neoautonomaši i najuticajniji deo „proevropske“ NVO scene u Srbiji. Ovaj događaj pruža jedinstven povod da se na delu razobliči način na koji tobožnji promoteri „evropskih vrednosti“ u Srbiji i regionu zapravo falsifikuju i izvitoperuju te iste vrednosti, što ima posledice ne samo kada je reč o procesu preispitivanja sudske presude generalu Mihailoviću već i na mnogo širem planu.

Proces za rehabilitaciju generala Dragoljuba Draže Mihailovića izaziva burne reakcije u Srbiji i susednoj Hrvatskoj, iako su četnički vođa i njegovi borci već na neki način rehabilitovani - i to zahvaljujući spomenicima. U Srbiji je podignuto nekoliko desetina spomenika, spomen-ploča i drugih obeležja posvećenih vođi četničkog pokreta, ali i široj javnosti nepoznatim četnicima i njihovim jedinicama. Zanimljivo je da su u nekoliko slučajeva ova obeležja podizana uz finansijsku pomoć države, ali tu je bilo najviše privatne inicijative Mihailovićevih sledbenika i emigracije.

Stvaranjem NDH na delu teritorije Kraljevine Jugoslavije, koja je obuhvatala uglavnom današnje teritorije Hrvatske, Bosne i Hercegovine i deo Srbije, otpočeo je proces "rasparčavanja" odnosno okupatorske podele Kraljevine Jugoslavije. Novostvorena država NDH, je već po dolasku poglavnika Ante Pavelića i formiranja prve vlade, oslonjena u potpunosti na Nemačku, otpočela sprovodjenje etničke i rasne diskriminatorske politike, koja će dovesti do najvećeg stradanja srpskog naroda u njegovoj istoriji.

Blanko naredbe Vrhovne komande JVuO korištene su za dokazivanje priča o naredbama sa najvišeg nivoa u vezi zločina nad civilnim stanovništvom i odobravanja saradnje sa okupatorom. Ovo je samo jedan od tih dokumenata, koji svedoči da su mnogi (zaplenjeni) dokumenti mogli biti predmet zloupotrebe "kreatora istine", a potom u "naučne svrhe" upotrebljeni i od posleratnih pisaca istorije. Na primeru ovog blanko dokumenta, koji je tokom rata zaplenjen od strane partizana moguće je dokazati mnoge falsifikate, koje je posleratna komunistička istorijografija koristila, želeći da dokaže svoje tvrdnje o "zločinačkom pokretu generala Mihailovića."