Zabrana uticaja na sud
Član 6.
Zabranjeno je korišćenje javnog položaja, sredstava javnog obaveštavanja i bilo koje javno istupanje kojim se neprimereno utiče na tok i ishod sudskog postupka.
Zabranjen je i svaki drugi uticaj na sud i pritisak na učesnike u postupku.
6. Iz napred iznetog stava proizilazi da potpisnici vrše pritisak na sud jer će donosioce odluke o rehabilitaciji smatrati saučesnicima u zločinima koja su navodno počinila osuđena lica.
7. Ovaj metod zastrašivanja, međutim nije nov. Iz dokaza u spisima proizilazi da su državni organi bivše Jugoslavije pre i tokom suđenja generalu Mihailoviću primenjivali gotovo isti metod zastrašivanja. Naime tadašnji državni organi pripremili su obaveštenje Ambasadi SAD u Beogradu da bi američki oficiri koji bi došli kao svedoci odbrane generala Mihailovića bili tretirani kao njegovi saučesnici u zločinima. (1)
8. Tragično je što takav nedemokratski i protivzakoniti metod prihvata i danas primenjuje podnosilac podneska od 27.3.2012. godine i 12 nevladinih organizacija.
9. Iz priloženih dokaza je vidljivo da je podnosilac dobro poznavao Zakon o rehabilitaciji jer je inicirao postupak njegovog preispitivanja kod Ustavnog suda. Ove odredbe su morale znati i nevladine organizacije koje su izdale saopštenje. Prema tome, svima njima je bilo poznato da se Zakonom o rehabilitaciji ne rehabilituju zločini već ljudi koji su iz ideoloških ili političkih razloga osuđeni za zločine. Uprkos tome, da bi se pojačala pretnja, sudu je neosnovano imputirano da u ovom postupku rehabilituje zločine.
10. Predlagači će odgovoriti na pet osnovnih teza podneska od 27.3.2012. godine
a) Nepobitne istorijske činjenice
11. Pod nepobitnim istorijskim činjenicama, kako proizilazi iz podneska, podnosilac smatra upravo činjenice na kojima je zasnovana presuda protiv generala Mihailovića.(2) Iz „nepobitnih istorijskih činjenica“ predstavljenih u podnesku proizilazi da su četnici pod komandom Draže Mihailovića vršili ratne zločine i zločine protiv čovečnosti prema pripadnicima svih nacija u bivšoj Jugoslaviji uključujući i Srbe, da su se borili protiv komunista, da su sarađivali sa okupatorom a da je čelnik svih tih nedela bio Draža Mihailović koji je takve zločine naredio i/ili znao za njih.
12. Iz dokaza u spisima međutim proizilazi:
• da je Jugoslovenska vojska u otadžbini vodila borbe protiv okupatora, diverzije i sabotaže kao i obaveštajnu delatnost u korist Saveznika; (3)
• da je okupator zarobljene pripadnike ove formacije kao i pripadnike Ravnogorskog pokreta progonio, hapsio, streljao i slao u logore; (4)
• da su nemačke okupacione vlasti javno obećale novčane nagrade za obaveštenja koja bi dovela do hapšenja ili ubistva generala Mihailovića; (5)
• da su u svim nemačkim dokumentima general Mihailović i njegove snage tretirane kao neprijateljske; (6)
• da su kod generala Mihailovića gotovo celo vreme rata bile prisutne savezničke vojne misije; (7)
• da je francuski general De Gol odlikovao generala Mihailovića tokom rata za doprinos Savezničkim ratnim naporima; (8)
• da je Predsednik SAD Truman posmrtno dodelio visoki orden generalu Mihailoviću; (9)
13. Shodno izloženom, „nepobitne istorijske činjenice“ kako su prikazane u podnesku nisu ništa drugo do ideološki izobličena slika koju je komunističko vođstvo nametalo kao istorijsku istinu počev od 1941. godine sve do kraja svoje vladavine.
14. Tokom ovog postupka bačena je osnovana sumnja u verodostojnost dokumenata prezentovanih tokom suđenja generalu Mihailoviću. Naime, nesumnjivo je utvrđeno da su istražne vlasti imale neispisane (blanko) papire na kojima se nalazio potpis generala Mihailovića. (10) Kada se ova činjenica dovede u vezu sa uskraćivanjem prava generalu Mihailoviću da pre suđenja izvrši uvid u dokumentaciju u sudskim spisima, (11) može se sa sigurnošću sumnjati da je dobar deo dokumenata sa potpisom generala Mihailovića neautentičan i neverodostojan. To se posebno odnosi na njegove navodne naredbe, koje je negirao i tokom suđenja, o navodnom etničkom čišćenju Muslimana, saradnji sa Pavelićem i Stepincem i drugim. (12) Ovu sumnju je izrazio i tadašnji Javni tužilac dr. Josip Hrnčević. (13)
15. Da su tadašnji pravosudni organi pribegavali fabrikovanju dokaza proizilazi i iz činjenice da su uprkos saznanjima sa prethodnog procesa dr. Đuri Đuroviću, prećutali da se general Mihailović sastao sa nemačkim oficirom Šterkerom na insistiranje američkog vojnog izaslanika Mek Dauela. Takođe je prećutano da je tom prilikom bilo govora samo o predaji nemačkih snaga generalu Mihailoviću a ne o bilo kakvom obliku saradnje sa okupatorom. (14)
16. Shodno izloženom, podnesak sa prilozima ne iznosi nikakve „nepobitne istorijske činjenice“ već ideološki izopačenu sliku generala Mihailovića, Jugoslovenske vojske u otadžbini i Ravnogorskog pokreta.
b) „Uspostavljanje neke nove prošlosti“ i nadležnost suda
17. Podnesak je u ovom delu u znatnoj meri nerazumljiv. Po njemu prošlost se deli na novu i neku drugu prošlost. Prošlošću se bavi istorijska nauka u meri u kojoj joj je to dopušteno. Istoriografija Drugog svetskog rata u Jugoslaviji bila je pod monopolom vladajuće Komunističke partije tokom celog period njene vlasti. Pritežanje i pristup relevantnim, a posebno poverljivim, dokumentima imao je uzak krug pripadnika ove partije. Oni su vršili selekciju dokumenata kroz koja je prikazana ideološki izobličena slika protivnika komunizma. Upravo zbog toga, istoriografska dela iz tog perioda zanemarila su činjenice navedene u paragrafu 12 ovog podneska. Isti ideološki i politički interesi rukovode potpisnike teksta „Saučesnici zločina“ da ne dopuste istorijskoj nauci da na osnovu nepobitnih dokaza događaje iz nove istorije oslobodi ideoloških dogmi komunističkog režima.
18. Shodno tome, sud zaista nije nadležan za „uspostavljanje nove prošlosti“ ali on to i ne radi. Sud u ovom postupku utvrđuje da li je general Mihailović osuđen iz ideoloških ili političkih razloga, što mu je i stavljeno u nadležnost Zakonom o rehabilitaciji.
v) Postupak rehabilitacije ne treba voditi do odluke Ustavnog suda
19. Inicijativa za ispitivanje ustavnosti zakona, koju je podneo neki pravni subjekt nije zakonski osnov da sud ne vodi postupak u predmetu u kome taj zakon treba primeniti. U protivnom sudovi uopšte ne bi sudili čim neko podneo inicijativu Ustavnom sudu da ispita ustavnost nekog zakona. Tako bi podneta predstavka za ispitivanje Zakonika o krivičnom postupku onemogućila vođenje ovakvih postupka sve dok neko podnosi predstavke.
20. Stoga je navedeni zahtev neosnovan.
g) Rehabilitacija poništava antifašističku borbu
21. Podnesak dalje tvrdi da se pokušajem rehabilitacije generala Mihailovića poništava antifašistička borba srpskog i drugih jugoslovenskih naroda.
22. Antifašistički karakter Jugoslovenske vojske u otadžbini i Ravnogorskog pokreta utvrđen je Zakonom o izmenama i dopunama Zakona o pravima boraca, vojnih invalida i članova njihovih porodica. Pored toga, mnogobrojnim aktima državnih organa dozvoljena je delatnost političkih stranaka i udruženja koja zastupaju pojedine programske ciljeve Jugoslovenske vojske u otadžbini i Ravnogorskog pokreta i čuvaju njihovu tradiciju. Ove zakonske odredbe i akti su usledili tek pošto su javnosti postale dostupne dugo skrivane istine i dokazi o antifašističkim aktivnostima ovih organizacija. Zato tvrdnja o postojanju još jednog antifašističkog pokreta, pored partizanskog, nikako „ne poništava antifašističku borbu srpskog i drugih jugoslovenskih naroda“.
23. Prema shvatanju predlagača, navedena tvrdnja želi da opravda doktrinu Komunističke partije Jugoslavije koja izjednačava sve svoje protivnike sa fašistima, i time opravdava zločine pojedinih svojih pripadnika izvršene prema njenim ideološkim i političkim protivnicima.
d) Rehabilitacija bi osnažila nepoverenje kod suseda zbog nedavnih ratova „vođenih sa istim ideološkim predznakom“
24. Navedeni tekst navodi dve tvrdnje: prvu, da bi rehabilitacija osnažila nepoverenje kod neimenovanih suseda zbog nedavno vođenih ratova i drugu da su ti ratovi „vođeni sa istim ideološkim predznakom“.
25. Predlagači pretpostavljaju da autori teksta pod „susedima“ misle na Republiku Hrvatsku, jer su njeni državni funkcioneri javno protestvovali zbog rehabilitacije generala Mihailovića, kao i političari iz dela Bosne i Hercegovine (Federacija).
26. Predlagači su svesni da se ideološki i politički protivnici generala Mihailovića nalaze i van Republike Srbije. Ovo stoga što je cilj njegove borbe bio oslobođenje Jugoslavije i njeno očuvanje kao jedinstvene države. Pored okupatora i partizanskog pokreta koji je predvodila KPJ, protivnici generala Mihailovića su bile političke i vojne grupacije koje su se borile za izdvajanje pojedinih delova Jugoslavije i formiranje posebnih država. Političari iz paragrafa 25. ovog podneska upravo pripadaju političkim snagama koje su vodili uspešnu borbu za izdvajanje Hrvatske i Bosne i Hercegovine iz sastava Jugoslavije, zbog čega je general Mihailović, kao i svi oni koji su se borili za očuvanje Jugoslavije, razumljivo i danas njihov ideološki i politički protivnik.
27. U to ime oni su zanemarili ne samo istorijske činjenice već i međunarodne obaveze.
28. To se pre svega ogleda u činjenici da se nijedna od navedenih osoba u svojim izjavama nije osvrnula na relevantna dokumenta nemačkih i savezničkih arhiva, izjave tadašnjih državnika SAD i Velike Britanije, te američko i francusko odlikovanje koje je general Mihailović dobio upravo za svoj doprinos u pobedi Saveznika.
29. Rezolucijom 1481 Parlamentarne Skupštine Saveta Evrope od 25. januara 2006. godine o potrebi za međunarodnom osudom zločina totalitarnih komunističkih režima i Rezoluciju 1096 iz 1966. godine utvrđeno je:
1. Totalitarni komunistički režimi koji su vladali centralnom i istočnom Evropom u prošlom veku, i koji su još uvek na vlasti u nekoliko zemalja u svetu, bili su, bez izuzetka, obeleženi teškim kršenjima ljudskih prava. Ta kršenja su se razlikovala u zavisnosti od kulture, zemlje i istorijskog perioda, a uključivala su pojedinačna i masovna ubistva i egzekucije, umiranje u koncentracionim logorima, izgladnjivanje, deportaciju, mučenje, robovski rad i druge oblike masovnog fizičkog terora, proganjanje na etničkoj ili verskoj osnovi, narušavanje slobode savesti, misli i izražavanja, slobode štampe, kao i nedostatak političkog pluralizma.
2. Zločini su bili opravdavani u ime teorije klasne borbe i načela diktature proletarijata. Tumačenje oba načela legitimizovalo je «uklanjanje» ljudi koji su smatrani štetnim po izgradnju novog društva i, kao takvi, neprijateljima totalitarnih komunističkih režima. Ogroman broj žrtava u svakoj od dotičnih zemalja bili su pripadnici sopstvenih nacija. To je posebno bio slučaj sa narodima bivšeg SSSR koji po broju žrtava daleko prevazilaze druge narode.
3. Skupština priznaje da su, uprkos zločinima totalitarnih komunističkih režima, neke evropske komunističke partije dale doprinos u ostvarivanju demokratije.
4. Pad totalitarnih komunističkih režima u centralnoj i istočnoj Evropi nije u svim slučajevima pratila međunarodna istraga zločina koje su oni izvršili. Šta više, izvršioci ovih zločina nisu bili izvedeni na suđenje od strane međunarodne zajednice, kao što je bio slučaj sa užasnim zločinima koje je izvršio nacionalni socijalizam (nacizam).
5. Shodno tome, u javnosti je veoma slaba svest o zločinima koje su izvršili totalitarni komunistički režimi. Komunističke partije su legalne i aktivne u nekim zemljama, čak se u nekim slučajevima nisu ni distancirale od zločina koje su u prošlosti izvršili totalitarni komunistički režimi.
6. Skupština je uverena da je svest o istoriji jedan od preduslova da se izbegnu slični zločini u budućnosti. Pored toga, moralna ocena i osuda izvršenih zločina igraju važnu ulogu u obrazovanju mladih generacija. Jasna pozicija međunarodne zajednice u odnosu na prošlost može predstavljati preporuku za buduće delatnosti.
7. Šta više, Skupština veruje da žrtve zločina izvršenih od strane totalitarnih komunističkih režima koje su još uvek žive, ili njihove porodice, zaslužuju saosećanje, razumevanje i priznanje sopstvenih patnji.
8. Totalitarni komunistički režimi još su aktivni u nekim zemljama u svetu i zločini se i dalje čine. Poimanja nacionalnog interesa ne bi trebalo da sprečavaju države da na odgovarajući način kritikuju sadašnje totalitarne komunističke režime. Skupština oštro osuđuje sva takva kršenja ljudskih prava.
9. Debate koje su vođene i osude koje su do sada izrečene na nacionalnom nivou u nekim državama članicama Saveta Evrope ne mogu da oslobode međunarodnu zajednicu od zauzimanja jasnog stava po pitanju zločina izvršenih od strane totalitarnih komunističkih režima. Ona ima moralnu obavezu da to učini bez odlaganja.
10. Savet Evrope ima dobar položaj za takvu debatu na međunarodnom nivou. Sve bivše komunističke zemlje Evrope, sa izuzetkom Belorusije, danas su njegove članice, a zaštita ljudskih prava i vladavina zakona su osnovne vrednosti na kojima on počiva.
11. Zato, Parlamentarna Skupština oštro osuđuje teška kršenja ljudskih prava izvršena od strane totalitarnih komunističkih režima i izražava saosećanje, razumevanje i priznanje žrtvama tih zločina.
12. Osim toga, Skupština poziva sve komunističke i post-komunističke partije iz svojih država članica koje do sada nisu to učinile, da preispitaju istoriju komunizma i svoju sopstvenu prošlost, jasno se distanciraju od zločina izvršenih od strane totalitarnih komunističkih režima i nedvosmisleno ih osude.
30. I pored demokratskog ustrojstva svojih država navedeni političari traže da se ne dira presuda doneta u procesu u kome nisu poštovani najelementarniji principi pravičnog suđenja o čemu su u sudskom postupku prikupljeni obimni dokazi a svoj sud izrekle i države sa dugom demokratskom tradicijom poput SAD, Velike Britanije i Francuske. Šta više zanemaruju i činjenicu da te zemlje nikada nisu priznale ovu presudu jer ni jednog od osuđenih nisu izručile bivšoj Jugoslaviji.
31. I pored jasno prihvaćenih obaveza iz Rezolucije navedeni političari, kršeći princip međunarodnog prava o nemešanja u unutrašnje stvari drugih zemalja, svojim izjavama vrše pritisak na državne a posebno pravosudne organe Republike Srbije da ne primene zakone sopstvene zemlje i principe postavljene Rezolucijom već da svoje odluke saobraze njihovim interesima.
32. Ove izjave su ujedno i test stepena spremnosti državnih organa Republike Srbije da zanemare interese sopstvenog naroda i međunarodne obaveze te odlučuju u skladu sa interesima pomenutih političara.
đ) Vođenje nedavnih ratova sa istim ideološkim predznakom
33. Podnesak od 27.3.2012. godine želi da učini odgovornim generala Mihailovića, Ravnogorski pokret i Jugoslovensku vojsku u otadžbini za ratove vođene na tlu bivše Jugoslavije u poslednjoj deceniji prošlog veka i zločine izvršene u tom periodu.
34. Kako je ova teza van svakog kontakta sa stvarnošću, podnesak je formulisao nedorečenom i nezgrapno formulisanom tvrdnjom da su nedavni ratovi vođeni sa istim ideološkim predznakom što predstavlja razlog nepoverenja naših suseda.
35. Nedorečenost ove tvrdnje je trostruka: prvo, sastoji se u izbegavanju da se precizno označe „nedavni ratovi“, drugo, da se označe oni koji su te ratove „vodili“ i treće, da objasni pojam „isti ideološki predznak“.
36. Predlagači pretpostavljaju da se pod nedavnim ratovima podrazumevaju oružani sukobi koji su vođeni na teritoriji bivše Jugoslavije između 1991 i 1999. godine. Tu spada kratkotrajni rat u Sloveniji 1991. godine, ratovi u Hrvatskoj (1991-1995), Bosni i Hercegovini (1992-1995), i Kosovu (1998-1999), NATO bombardovanje (1999. godine) i kratkotrajni rat u Makedoniji (avgusta 2001. godine).
37. Razumljivi su razlozi zbog koga podnesak ne označava one koji su te ratove vodili. Ako bi ih označili, videli bi da niko od njih nema nikakve veze ni sa Jugoslovenskom vojskom u otadžbini ni sa Ravnogotskim pokretom a najmanje sa generalom Mihailovićem. Naime, ratove „vode“ oružane formacije koje su pod komandom vojnog i političkog rukovodstva. U vreme ovih ratova pripadnici Ravnogorskog pokreta i Jugoslovenske vojske u otadžbini nisu bili u vojnom i političkom rukovodstvu ni jedne od zaraćenih strana. General Mihailović pogotovu.
38. Međutim, da je podnesak naveo one koji su vodili ove ratove došlo bi do imena najviših vojnih i političkih lidera Saveza komunista Jugoslavije i stranaka koje su iz njega proizašle. Kako su potpisnici saopštenja ideološki bliski ovoj partiji to su izbegli da identifikuju „one koji su te ratove vodili“ jer bi time identifikovali ideološke i političke protivnike Generala Mihailovića čime bi se njihova teza obesmislila.
39. Zaraćene strane u ratu imaju ratne ciljeve. Ti ciljevi mogu biti i ideološki. Tako je ideološki cilj Komunističke partije Jugoslavije u Drugom svetskom ratu bio osvajanje vlasti i uspostavljanje komunističkog sistema vladavide kakav je postojao u SSSR-u.
40. Zaraćene strane u „nedavnim ratovima“ su takođe imale svoje proklamovane ratne ciljeve. Političko rukovodstvo Slovenije je imalo cilj da vojno porazi JNA u toj Republici, prinudi je na povlačenje i time ostvari državnu samostalnost ove Republike. Sličan cilj su imala i rukovodstva Hrvatske i Bosne i Hercegovine. Pored toga, njihov ratni cilj je bio da vojnički poraze oružane formacije srpskog naroda čime bi prinudile srpski narod u tim Republikama na iseljavanje ili prihvatanje nametnutog političkog rešenja. Sa druge strane ratni cilj jugoslovenskog političkog i vojnog rukovodstva je najpre bio očuvanje Jugoslavije kao jedinstvene države, njenog komunističkog društvenog uređenja, a potom zaštita srpskog naroda u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini sa težnjom da se očuvaju teritorijalne celine pretežno naseljene srpskim stanovništvom.
41. Ratovi na Kosovu i kasnije NATO bombarodvanje takođe je imalo ratne i političke ciljeve. Ratni cilj Kosovskih Albanaca je bio da otcepe Kosovo i Metohiju od Srbije i ostvare nezavisnost poput Slovenije, Hrvatske, Makedonije i Bosne i Hercegovine. Ovome se protivilo tadašnje političko i vojno rukovodstvo Savezne Republike Jugoslavije. NATO bombardovanje je usledilo kao sredstvo pritiska da se oružane snage Jugoslavije povuku sa Kosova.
42. General Mihailović nije igrao nikakvu ulogu u formulisanju ni jednog od ovih ratnih ciljeva. Zbog toga tvrdnja da su nedavni ratovi vođeni sa istim ideološkim predznakom predstavlja golu frazu koja otkriva svu neobjektivnost potpisnika saopštenja priloženog uz podnesak od 27.3.2012. godine.
Ad/2
43. Podnesak Saveza udruženja boraca NOR Srbije od 30.5.2012. sa prilogom traži da se njihovom predstavniku, čija je opširna biografija priložena, dostavi poziv za ročište od 22.6.2012. godine.
44. Pošto je navedeno ročište već održano, izjašnjenje na ovaj zahtev je bespredmetno.
Beograd, 27. jun 2012. godine
Punomoćnik predlagača,
http://www.generalmihailovich.com/
____________________
