Jedno interesantno „otkriće“ potkrepljeno, u najmanju ruku, naivnim rezonovanjem sa tendencijom naučne hipoteze, otkrivamo u tekstu penzionisanog pukovnika mr Dragana Krsmanovića, pod naslovom „Tri glavne grupacije u srpskoj istorijografiji“, objavljenom na portalu „Pogledi“ 11.02. 2014.
Pisac ovog pamfleta , čiji je osnovni cilj diskreditacija istoričara dr Koste Nikolića i dr Bojana Dimitrijevića, ali i istoričara Nemanje Devića, koga pomenuta dvojica istoričara po pukovnikovim navodima „uspešno mobilišu“, pukovnik Dragan Krsmanović, magistar i viši arhivista, bivši je načelnik Vojnog arhiva.
Da nije tužno bilo bi smešno. Da nam je nepoznata biografija autora teksta, možda bi kako napisa autor „obični smrtnik“ zaista dobio „uputstvo“ za vrednosno tumačenja savremene istorije i istoričara, koji je proučavaju, a koje je on svrstao u tri kolone: tradicionaliste – komuniste, neokomuniste i klasičare.
U ove prve svrstani su svi komunističko-ideološki istoričari: „Predstavnici ove istorijografije su svi istoričari iz doba SFRJ“, kaže autor teksta, zaboravljajući pri tom istoričare poput dr Veselina Đuretića, koji umalo glavom nisu platili iznošenje istorijske istine, u vreme kada se „drug“ Krsmanović, sa partijskom knjižicom peo na lestvici podobnih oficirskih kadrova.
U ove druge „neokomuniste“ za koje kaže da su spremni da priznaju „primat partizanskog pokreta kao bolje organizovanog i aktivnijeg“, po autoru teksta spadaju dr Kosta Nikolić, dr Bojan Dimitrijević i „uspešno mobilisani“ Nemanja Dević.
Ako je ovo krajnji domet analize „naučne istorijografske scene“ penzionisanog pukovnika Krsmanovića, onda je cilj jasan, u koji, na njegovu žalost, čak ni „običan smrtnik“ kome je namjenjen ovaj tekst ne može poverovati.
Da stvar bude jasnija, odnosno da bude jasno zbog čega je ovaj pamflet napisan, autor se potrudio da objasni na primeru treće grupacije istoričara koju danas predstavlja „najbolji poznavalac generala Mihailovića i Jugoslovenske vojske u Drugom svetskom ratu Miloslav Samardžić“.
Niko drugi, osim ako pukovnik Krsmanović iz lažne skromnosti nije izostavio sebe.
Dakle, krajni cilj pamfleta je da se publicista i urednik portala „Pogledi“ Miloslav Samardzić, u najmanju ruku prikaze ka nastavljač dela Slobodana Jovanovića i Radoja Kneževića, odnosno da se svrsta rame uz rame sa velikanima srpske istorije.
A da ne poznajemo autora, ova konstatacija bi u krajnjem smislu bila neozbiljna i smešna.
Jasno je da se, na ovakav način, panegiričnim pamfletima ne postiže slava, jer ovakvi tekstovi više kažu o onima koji ih pišu.
Penzionisani pukovnik Krsmanović kao „samoproklamovani poznavalac četničkog pokreta“ , već se više puta u nedostatku „autoriteta“ oprobao kao recezent knjiga publiciste Miloslava Samardžića“, možda čak i one za koju jednom prilikom i književnik Ivan Ivanović reče “da je (njegova knjiga) romaneskna “
Na kraju da se osvrnemo i na „naučnu“ konstataciju autora teksta o formiranju „osnovnih životnih stavova“ u mladosti i zapitamo kako je autor na svom ličnom primeru već oborio svoju „teoriju“
www. savremenaistorija.com
