Kao i u drugim zemljama i u Kraljevini Jugoslaviji se osetila potreba za takvom vrstom jedinica koje bi realizovale „specijalne zadatke“ na frontu i u njegovoj pozadini. Uzore za njihovo formiranje Vojska je našla na dva mesta. U jurišnim jedinicama iz Prvog svetskog rata i u četničkim jedinicama iz vremena „četničke akcije „ Staroj Srbiji i Makedoniji.
Na tradicijama jurišnih jedinica mogla se nastaviti tradicija rovovske borbe, drskih prepada upotrebom bombi i noževa. Kvalitetna obuka i selekcija kadra koji bi negovanjem ofanzivnog duha za sobom „vukao“ i ostale jedinice.
Na tradicijama četničkih jedinica mogla se nastaviti tradicija fanatičnog patriotizma, preziranja opasnosti, akcija u dubokoj pozadini i neprijateljskom okruženju.
Kraljevina Jugoslavija je uočavajući značaj ovih jedinica reagovala brže nego druge armije. Analizirajući učinke nemačkih specijalnih snaga došlo se do jasnih zaključaka da će male jedinice osposobljene i opremljene za specijalna dejstva presudno uticati na ishod rata u celini. Zbog toga se u proleće 1940. godine pristupilo formiranju jurišnih (četničkih) jedinica. Već sama organizacija (u svakoj Armiji po jedan bataljon) pokazivala je da one neće biti upotrebljene kao celina već kao po manjim grupama za „specijalne“ akcije od kojih se očekivalo da reše zadatke koje klasične vojne formacije nisu u stanju.
Bez obzira što ove jedinice nisu dale odlučujuće rezultate u kratkotrajnom Aprilskom ratu, biografski podaci starešina ukazuju da se duh jurišnih (četničkih) jedinica preneo na jedinice Jugoslovenske vojske u Otadžbini i bio inspiracija i podstrek u njihovoj borbi, čime su ove jedinice opravdale svrhu svog formiranja.
Bilo je više pokušaja da se piše o jurišnim (četničkim) jedinicama Vojske Kraljevine Jugoslavije, uglavnom kraćim člancima u stručnim časopisima (Aleksandar Životić “Jurišne (četničke) jedinice vojske Kraljevine Jugoslavije 1940-41,, VIG, br.1-2, Beograd 2003.; Nusret Šehić ,,Četnici kao nosioci gerilskog oblika ratovanja u planovima najviših vojnih vlasti predratne Jugoslavije,, Godišnjak društva istoričara BiH, 28/1970.) ili kraćim ilustrovanim publikacijama (Dušan Babac, „Specijalne jedinice jugoslovenske vojske u Aprilskom ratu“, Beograd 2006). O njima je fragmentarno pisano i u monografskim delima poput dvotomnog dela „Slom Kraljevine Jugoslavije“ Velimira Terzića iz 1982.godine. Ipak, svi ovi radovi samo su se doticali jurišnih(četničkih) jedinica ne dopirući do suštine i svrhe njihovog formiranja. Osim površne rekonstrukcije njihove organizacije i učešća u ratu izostali su značajni podaci uključujući namenu i zadatke, personalni sastav, obuku i opremu i naoružanje.
Monografija „Jurišni bataljoni Vojske Kraljevine Jiugoslavije – od mita do istine po prvi put široj javnosti daje celovitu sliku o ovim specijalnim jedinicama. Na sveobuhvatan način kroz devet poglavlja autori nas vode kroz svet „nekonvencionalnog“ i „malog“ rata, preko uzora do praktičnih prethodnika ovih jedinica. Pored paralele sa sličnim jeinicama u svetu detaljno su opisana četnička akcija u Staroj Srbiji i Makedoniji, organizacija četničkih jedinica uključujući i onu u međuratnom periodu, a posebno detaljno jurišna (četnička) komanda sa po prvi put dostupnim podacima o izboru ljudstva, formacijskom i personalnom sastavu i popuni sa galerijom orginalnih fotografija pripadnika jurišnih (četničkih) jedinica. Kao plod temeljitih istraživanja, na orginalnoj arhivskoj građi, čitaocima su predstavljeni i podaci o obuci i popuni ovih jedinica.
Za ljubitelje naoružanja i vojne opreme interesantni će biti veoma kvalitetni i bogato ilustrovani prilozi o naoružanju i vojnoj opremi koja zbog specifične namene ovih jedinica odudara od klasične opreme Vojske Kraljevine Jugoslavije.
Knjiga je zaokružen, višeslojan i sadržajan prikaz jurišnih jedinica iza koga će novim istraživačima biti uskraćena mogućnost za veće istraživačke poduhvate.
Zadovoljstvo je ovu knjigu preporučiti čitaocima ne samo zbog obilja novih činjenica koje su iznete trudom autora, već i da bi se ispravila nepravda prema ovim, po svim kriterijumima, elitnim jedinicama, koje su do sada bile zanemarene u našoj vojnoj tradiciji a čija neadekvatna upotreba u ratu nije bila plod njihove nespremnosti već nesazrele vizije o njihovoj upotrebi u najvišem vojnom vođstvu zemlje. Tek su ratovi vođeni u drugoj polovini dvadesetog veka pokazali puni značaj i opravdanost njihovog organizovanja. Slične jedinice se nalaze u armijama savremenih zemalja uključujući i Vojsku Srbije koja bi trebala da neguje sećanje na njih i ugradi ih u vlastite tradicije.
