Ubrzo će se pokazati da su posledice torture za gazdu Krsta bile pogubno. Pao je u postelju i u junu 1941. prebačen je na lečenje u Beograd. Nikada se nije oporavio, a umro je u proljeće ratne 1944. godine u svojoj porodičnoj kući, opljačkan do te mjere, da su mu krajiški partizani i pripremljeno ukopno odijelo skriveno ispod njegove samrtničke postelje odnijeli. Porodicu, koja se u međuvremenu, 1940. uvećala dolaskom djece njegovog umrlog brata Avakuma ostavio je u velikoj neizvesnosti.
U Sloveniji, kod Hrastnika, maja 1945. kao civil, bez ikakve krivice, bez sudjenja, ubijen je od strane partizana i bačen u bezdan njegov najstariji sin dvadesetčetvorogodišnji Veljko Mićović. Nikada Veljko nije nosio oružje i nikada i nigdje nije bio evidentiran od strane Sudova nove komunističke vlasti, kao krivac, ali je ipak njegova smrt poslužila lokalnim vlastima da Veljka Mićovića proglase i tretiraju kao navodnog narodnog neprijatelja i zločinca i da na osnovu tih laži zatraže i izvrše konfiskovanje 1/7 imovine pokojnog Krsta Mićovića.
Ubrzo su usledili novi pritisci na porodicu i prizemlje porodične kuće Krsta Mićovića, kafanu, Narodni odbor opštine Rudo, dodeliće privremeno na korišćenje ugostiteljskom preduzeću “Lim” Rudo. Definitivno Narodni odbor opštine Rudo će 1959. godine porodici Mićović trajno oduzeti porodičnu kuću i pretvoriti je u hotel. Zgrada je nacionalizovana i uknjižena kao društvena svojina.
Na Nikoljdan, 19 decembra 1949., porodica Mićović, majka Nevena i njena djeca istjerani su iz porodične kuće. Narodna milicija je revnosno sprovela odluku opštinskih vlasti izbacivši porodicu Mićović iz kuće na sneg, na – 15…
Pošto je 1961. godine na Trgu, tada JNA u Rudom izgrađena zgrada hotela, oduzeta kuća porodice Mićović, prozvana je od strane Ruđana “Stari hotel”, a taj naziv ostaće u upotrebi i danas.
Godinama, posle,oduzeta kuća je “služila” kao ugostiteljski objekat preduzeću “Lim”, a u ratnom periodu bila je potpuno napuštena i prepuštena zubu vremena. Postala je ruina, a zbog nebrige prema zgradi, koju su dobili na korišćenje, porodica je više puta upozoravala opštinske vlasti.
Proces privatizacije je pobudio interes za porodičnu kuću Krsta Mićovića, pa su apetiti lokalnih “biznismena” porasli. Bilo je svašta, ali je sve počelo najavom privatizacije preduzeća…
Vještom manipulacijom u procesu privatizacije odgovorne osobe: direktor preduzeća ODP “Lim” Rudo i honorarni sekretar ovog preduzeća, inače šef područne jedinice Geodetske uprave u Rudom prijavili su zgradu “Stari hotel” u imovinu preduzeća, iako tada ovo preduzeće nije bilo vlasnik zgrade niti posjedovalo vlasnički zemljišno-knjižni uložak, koji je glasio na NO Rudo. Da bude stvar jasnija samo par mjeseci ranije na upit porodice Mićović o statusu zgrade iz područne jedinice Geodetske uprave u Rudom ista osoba odgovorila je da će se sve rješiti novim zakonom o restituciji.
U Ugovoru o dodjeli na korišćenje zgrade “Stari hotel” preduzeću “Lim”, između preduzeća “Lim” iz Rudog i opštine Rudo iz 1967. godine u vezi predmetnog objekta “Stari hotel” stajalo da bez prethodne saglasnosti opštine Rudo kao vlasnika, postojeći objekat ne može biti prodat niti promjeniti vlasnika, odnosno biti otuđen.
Prijava u procesu privatizacije bez posjedovanja vlasničkog lista i bez prethodne saglasnosti stvarnog vlasnika bio je kriminalni čin, a pogotovu što je u novembru 2000. Skupština opštine, dodjelila predmetnu zgradu, porodičnu kuću Mićović, porodici Mićović na korištenje do donošenja zakona o restituciji.
Tražeći zaštitu svoje imovine Opština Rudo, se tada obratila i Direkciji za privatizaciju i Sudu, kao i tužilaštvu u vezi sumnji u nedozvoljene radnje oko otuđenja imovine.
Činilo se da će pravda posle (tada) 41 godinu biti zadovoljena, ali su onda na scenu stupili oni, koji su “imali veze” i bili upetljani u cijelu stvar, da porodici Mićović, kojoj je učinjena nepravda, nikada ne bude vraćena porodična kuća.
Zgradu je u medjuvremenu kupio jedan od “novo-pečenih” bogataša, po principu kupi jeftino, preprodaj skuplje – na tuđoj muci zaradi…
Tako je porodica Mićović, stradala od ustaških i komunističkih vlasti, zahvaljujući njihovim sledbenicima u jednom novom vremenu čuda, ostala bez svoje porodične kuće.
Zemaljski sud je učinio što je učinio, ali onaj Božiji će kad tad namiriti dugove zlim ljudima u zlim vremenima, jer zlo raditi i dobru se nadati ne prolazi kod Onoga, koji na kraju presuđuje svima.
A kako reče naš veliki i umni vladika Rade:
“Pokolenja djela sude,
šta je čije daju svjema”
dipl. ing. arh. Dragoljub Mićović
